نوعی موسیقی است که توسط مردم کرد در مناطق مختلف جهان
به خصوص در مناطق کردنشین اجرا می‌شود. این آهنگ‌ها شامل اجزای مختلفی از سنت‌ها
موسیقی محلی و اشعار کردی هستند و می‌توانند به صورت ترکیبی از موسیقی محلی و مدرن باشند
اغلب موضوعات مورد ترکیب در آهنگ‌های کردی ، زندگی روزمره ، تاریخ ، عشق و مسائل اجتماعی هستند .
یک قسمت مهم از فرهنگ موسیقی کردی است که تاریخچه‌ای عمیق دارد
و تاثیرگذاری زیادی بر روی موسیقی‌های منطقه‌ای و بین‌المللی داشته است
این نوع موسیقی تنها شامل نواختن آلات موسیقی نیست بلکه به طور کلی
شامل گروه‌های صوتی ، خوانندگان ، آهنگسازان و تارنمایان مختلفی می‌شود
که در آهنگ‌سازی، اجرا و انتقال ارزش‌ها و هویت کردی نقش دارند.
محتوای آهنگ‌های کردی از اشعار و شعرهای کردی تشکیل شده است که معمولاً در قالب‌های مختلفی
مانند گلهاواز ، نارگله‌هاواز و … اجرا می‌شود . این شعرها از موضوعات مختلفی مانند داستان‌های مردمی
زندگی روزمره، انتقاد اجتماعی، موضوعات سیاسی و تاریخی الهام می‌گیرند.
از لحاظ آلات موسیقی، آهنگ کردی از آلات سنتی مانند دهل، زیره، دف، تنبور و… استفاده می‌کند
در سال‌های اخیر، با پیشرفت فناوری و تغییر سلیقه‌ها، موسیقی کردی نیز به شکل‌های مدرن‌تر و ترکیبی با سبک‌های دیگر تطور پیدا کرده است
به طور کلی، آهنگ کردی یک ابزار برای انتقال احساسات، ارتباط با تاریخ و فرهنگ کردی و بیان هویت مردم کرد است
«کاویس آقا» با نام اصلی «کاک ویس» مشهورترین شخصی بوده که انواع ترانه‌های دیوانی را جمع‌آوری کرده است.
این نوع موسیقی از دو قسمت کلاسیک و مدرن تشکیل شده است که هر کدام انواع و شاخه‌های مخصوص به خود را دارند.
بسیاری از آوازهای کُردی مانند کابوکی، شاییک ده گری، گول نیشان گول نیشان و اکثر آوازهای حیران
در دستگاه شور جای دارند. دستگاه شور نقش اصلی را در موسیقی کُردی دارد.
منشا ترانه‌های کردی را می‌توان افسانه‌ها ، داستان‌های دلاورانه و داستان‌های عاشقانه دانست.
